Taal als duisternis Wie onbevangen aan Als de tijd daar is begint, zou weleens na een aantal pagina’s het boek gefrustreerd terzijde kunnen werpen. Algauw voelt de vertelling vervreemdend, incoherent en misschien zelfs onbegrijpelijk aan. Ook wie het daar niet bij laat zitten, en wat niet wordt begrepen herleest, ‘want het zal wel aan mij liggen’, kan tot de conclusie komen dat hier niets dan wartaal staat. Het is onduidelijk wat deze taal voor wereld wil oproepen, wat hier wordt aangeduid, óf hier wel iets wordt aangeduid.