Lang geleden las ik Hard-boiled Wonderland en het einde van de wereld. Ik meen me te herinneren dat ik overwegend positief was over dat boek, en jarenlang heb ik me dan ook voorgenomen nog eens wat van Haruki Murakami te lezen. De keuze nu was tussen Kafka op het strand en De opwindvogelkronieken, afgaande op de lijstjes die ik zoal vond twee van Murakami’s betere of belangrijkere boeken. Omdat ik eerstgenoemde vaker tegenkwam en bovendien net iets dunner is, viel mijn keuze op dat boek.
Versteende nachtmerries Centraal in de door Hikaru Okuizumi geschreven roman De stenen getuigen (1994) staat een herinnering van hoofdfiguur Tsuyoshi Manase. Als Japanse soldaat in de Tweede Wereldoorlog schuilt hij in een grot op het Filipijnse eiland Leyte, wachtend tot zijn medesoldaten en hij gevonden zullen worden door de Amerikanen. Het is in die grot dat een soldaat, op sterven na dood, wiens ‘gezicht was verworden tot een vel perkament dat over een skelet van draden was gespannen’, hem ondanks zijn toestand uitgebreid vertelt dat stenen een ‘gecondenseerde geschiedenis van het heelal’ vormen: