En aan het eind wint de wereld Een man die slaapt gaat, strikt genomen, niet over een man die slaapt. Allereerst valt het moeilijk uit te maken of de hoofdpersoon wel een man is: doordat het hele boek in de tweede persoon enkelvoud is geschreven, wordt de lezer uitgenodigd, verleid zelfs om zich te vereenzelvigen met de hoofdpersoon. Natuurlijk is het vrij gebruikelijk voor verhalen om de lezer uit te nodigen zich te identificeren met een of meerdere personages – volgens sommigen is het meest waardevolle aan literatuur de kracht onze empathische vermogens te versterken – waarbij nu juist de verschillen tussen personage en lezer, zoals geslacht, worden overwonnen zonder te worden opgeheven.