Het geluk misgrijpen De Russische Bibliotheek leeft: niet alleen worden er nog altijd nieuwe auteurs toegevoegd aan de reeks, zoals Paustovski, Pasternak, Charms en Platonov, ook verschijnen er de laatste jaren nieuwe vertalingen van werken die al onderdeel waren van de reeks. Zo zijn er nieuwe vertalingen verschenen van werken van Tsjechov, Tolstoj, Dostojevski, Gogol en Poesjkin. Nu is het de beurt aan Ivan Sergejevitsj Toergenjev (1818-1883). In een vuistdik deel (mede doordat het niet zoals de meeste delen in dundruk is) zijn nu vijf van Toergenjevs zes romans samengebracht (over het ontbreken van Nieuwe gronden (1877) schrijft de vertaalster dat het als ‘zwakste van Toergenjevs romans’ uit ruimtegebrek moest worden weggelaten).
Logica van het onlogische Het lijkt geen onjuiste bewering te zijn dat het niet raar was geweest als Sigizmoend Krzjizjanovski (1887-1950) een ‘vergeten schrijver’ was geworden. Tijdens zijn leven kreeg hij nauwelijks werk gepubliceerd; afwijzingen van uitgeverijen en de strenge censuur in de Sovjet-Unie verhinderden dat. Toen het in 1941 eindelijk zover leek te zijn dat een van zijn verhalenbundels doorgang vond, vielen de Duitsers de Sovjet-Unie binnen en was publicatie van de baan. Na de dood van Krzjizjanovski was het zijn geliefde die zijn manuscripten verzamelde en in bewaring bracht, waarna ze pas in de jaren zeventig werden herontdekt.