De poëzie van een wielrenner Jacques Anquetil (1934-1987) was geen wielrenner die veel lyriek opriep. Een onvervalste stilist, ongeëvenaarde tijdrijder en groot kampioen, maar zelfs vijf Tourzeges maakten de Fransman geen publiekslieveling in eigen land. Nee, liever zagen zij de zwoegend strijdende Raymond Poulidor, liefkozend ‘Poupou’ genoemd, de Tour winnen dan de berekenende ‘Monsieur Chrono’. Zoals Benjo Maso in zijn Het zweet der goden schrijft was Anquetil ’een superkampioen met één groot gebrek: hij behaalde overwinningen zonder dramatiek.
Het geluk misgrijpen De Russische Bibliotheek leeft: niet alleen worden er nog altijd nieuwe auteurs toegevoegd aan de reeks, zoals Paustovski, Pasternak, Charms en Platonov, ook verschijnen er de laatste jaren nieuwe vertalingen van werken die al onderdeel waren van de reeks. Zo zijn er nieuwe vertalingen verschenen van werken van Tsjechov, Tolstoj, Dostojevski, Gogol en Poesjkin. Nu is het de beurt aan Ivan Sergejevitsj Toergenjev (1818-1883). In een vuistdik deel (mede doordat het niet zoals de meeste delen in dundruk is) zijn nu vijf van Toergenjevs zes romans samengebracht (over het ontbreken van Nieuwe gronden (1877) schrijft de vertaalster dat het als ‘zwakste van Toergenjevs romans’ uit ruimtegebrek moest worden weggelaten).
Bibliofiele westernparodie Omdat Boris Vian dit jaar honderd zou zijn geworden als hij niet op negenendertigjarige leeftijd was bezweken aan zijn zwakke hart, brengt Uitgeverij Vleugels een editie uit van zijn ‘filmscenario’ De cowboy van Normandië, vertaald door Kiki Coumans. Alle romans van Vian zijn jaren geleden al in Nederlandse vertaling uitgebracht - en inmiddels ook al jarenlang niet meer nieuw verkrijgbaar. Vier jaar geleden bracht Vleugels Vian opnieuw onder de aandacht met de uitgave van een bundeling van twaalf van zijn verhalen onder de titel De man die van het Empire State Building sprong.