Bibliofiele westernparodie Omdat Boris Vian dit jaar honderd zou zijn geworden als hij niet op negenendertigjarige leeftijd was bezweken aan zijn zwakke hart, brengt Uitgeverij Vleugels een editie uit van zijn ‘filmscenario’ De cowboy van Normandië, vertaald door Kiki Coumans. Alle romans van Vian zijn jaren geleden al in Nederlandse vertaling uitgebracht - en inmiddels ook al jarenlang niet meer nieuw verkrijgbaar. Vier jaar geleden bracht Vleugels Vian opnieuw onder de aandacht met de uitgave van een bundeling van twaalf van zijn verhalen onder de titel De man die van het Empire State Building sprong.
Taal als duisternis Wie onbevangen aan Als de tijd daar is begint, zou weleens na een aantal pagina’s het boek gefrustreerd terzijde kunnen werpen. Algauw voelt de vertelling vervreemdend, incoherent en misschien zelfs onbegrijpelijk aan. Ook wie het daar niet bij laat zitten, en wat niet wordt begrepen herleest, ‘want het zal wel aan mij liggen’, kan tot de conclusie komen dat hier niets dan wartaal staat. Het is onduidelijk wat deze taal voor wereld wil oproepen, wat hier wordt aangeduid, óf hier wel iets wordt aangeduid.
En aan het eind wint de wereld Een man die slaapt gaat, strikt genomen, niet over een man die slaapt. Allereerst valt het moeilijk uit te maken of de hoofdpersoon wel een man is: doordat het hele boek in de tweede persoon enkelvoud is geschreven, wordt de lezer uitgenodigd, verleid zelfs om zich te vereenzelvigen met de hoofdpersoon. Natuurlijk is het vrij gebruikelijk voor verhalen om de lezer uit te nodigen zich te identificeren met een of meerdere personages – volgens sommigen is het meest waardevolle aan literatuur de kracht onze empathische vermogens te versterken – waarbij nu juist de verschillen tussen personage en lezer, zoals geslacht, worden overwonnen zonder te worden opgeheven.