Danse macabre in stijl Een man zit ‘s nacht op een balkon en kijkt uit over de kliffen aan zee. Hij is eenendertig jaar en merkt op dat zijn leven nu pas begint: hij beweert geen kindertijd te hebben gehad, en meent dat zijn leven ‘tabula rasa’ heeft gemaakt. Al weten we niet of zijn kindertijd op de een of andere manier is uitgewist, of dat juist het ontbreken daarvan zijn leven tot een onbeschreven blad maakt, het idee van een nieuwe start lijkt hoopvol te zijn: door de sombere toon van de eerste bladzijden heen lijken enkele zonnestralen te breken, in de vorm van de vriendin en het jonge dochtertje van de man, die binnen achter de glazen schuifdeuren vredig liggen te slapen.