Inmiddels is het al enkele weken geleden dat ik Hermann Hesse’s roman De steppewolf (1927) las. Een eigenaardig boek; ik wist niet goed wat ik ervan moest vinden, en nog minder wat ik erover kon schrijven.
Hoofdfiguur van de roman is Harry Haller, die zichzelf soms ‘Steppewolf’ noemt: eenzaam, niet geschikt zich te voegen naar de maatschappij, evenzeer dier als mens. Haller leeft als een kluizenaar, zich weliswaar ophoudend in burgerlijke huizen, maar ondertussen afgevend op de kleinburgerlijke wereld.
In veel lijkt Charles Ferdinand Ramuz’ Schoonheid op aarde (1927) op De grote angst in de bergen. In beide romans draait de simpele verhaallijn om een Zwitserse dorpsgemeenschap die ontregeld raakt, dit keer niet doordat overmoed en hebzucht de bewoners naar het gevaar brengen, maar omdat de schoonheid temidden van hen opduikt. Maar vooral is het de stijl van Ramuz die voor de gelijkenis zorgt: zijn ‘grote boerse stijl’ waarin het niet ging om mooischrijverij maar om het weergeven van de spreektaal - terwijl Ramuz ondertussen juíst prachtig schrijft -, de eigenzinnige natuurbeschrijvingen die van de natuur meer maken dan een decor, de constante perspectiefwisselingen en -verschuivingen.
Een paar weken geleden trok ik de Alpen in om te wandelen in de bergen. Daaromheen las ik De grote angst in de bergen; een dosis nederige angst voor de bergen kan geen kwaad bij zo’n reis - overigens vallen de afgelopen weken de Nederlanders bij bosjes van de bergen.
De grote angst in de bergen is een vrij korte roman van nog geen honderdtachtig bladzijden, geschreven door de Zwitser Charles-Ferdinand Ramuz, oorspronkelijk verschenen in 1926 en door hemzelf herzien in 1941.