Een paar weken geleden trok ik de Alpen in om te wandelen in de bergen. Daaromheen las ik De grote angst in de bergen; een dosis nederige angst voor de bergen kan geen kwaad bij zo’n reis - overigens vallen de afgelopen weken de Nederlanders bij bosjes van de bergen.
De grote angst in de bergen is een vrij korte roman van nog geen honderdtachtig bladzijden, geschreven door de Zwitser Charles-Ferdinand Ramuz, oorspronkelijk verschenen in 1926 en door hemzelf herzien in 1941.
De meeste boekenweekgeschenken van de voorbije jaren heb ik liggen, maar de meeste daarvan heb ik niet gelezen. Het zijn boekjes waarvan ik denk: ja, die lees ik wel een keer tussendoor. Maar er is altijd wel een ander boek om tussendoor te lezen, of er is simpelweg geen tussen.
Dit jaar las ik het geschenk uit op de dag dat ik het kreeg. Ik had ook reden er wat van te verwachten: van Ilja Leonard Pfeijffer las ik eerder La Superba en Grand Hotel Europa, waarvan ik behoorlijk onder de indruk was, vooral van laatstgenoemde werk.
Terwijl ik Lenin in de trein las, brak er oorlog uit: Rusland viel Oekraïne binnen. Ik had tegenover vrienden de oorlogsdreiging afgezwakt, beweert dat het bij dreigementen zou blijven - oorlog zou immers in niemands belang zijn, en zou in mijn ogen voor Poetin politieke zelfmoord betekenen - maar ik kreeg ongelijk.
De hoofdlijn in Lenin in de trein is hoe Duitsland zijn best deed in 1917 om Lenin per trein richting Rusland te krijgen.